رباعیاتابوسعیدابوالخیر

گنجور جستجو: بیاب رباعیات ابوسعید ابوالخیر ابوسعید ابوالخیر » رباعیات فهرست شعرها به ترتیب آخر حرف قافیه گردآوری شده است. برای پیدا کردن یک شعر کافی است حرف آخر قافیهٔ آن را در نظر بگیرید تا بتوانید آن را پیدا کنید. مثلاً برای پیدا کردن شعری که مصرع ما را به سراپردهٔ اسرار برد مصرع دوم یکی از بیتهای آن است باید شعرهایی را نگاه کنید که آخر حرف قافیهٔ آنها «د» است. دسترسی سریع به حروف ا | ب | ت | چ | ح | د | ر | ز | س | ش | ض | ط | ع | ق | ک | گ | ل | م | ن | و | ه | ی ا رباعی شماره ۱: بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ رباعی شماره ۲: یا رب به محمد و علی و زهرا رباعی شماره ۳: وصل تو کجا و من مهجور کجا رباعی شماره ۴: منصور حلاج آن نهنگ دریا رباعی شماره ۵: وا فریادا ز عشق وا فریادا رباعی شماره ۶: ای شیر سرافراز زبردست خدا رباعی شماره ۷: گفتم صنما لاله رخا دلدارا رباعی شماره ۸: گفتی که منم ماه نشابور سرا رباعی شماره ۹: هرگاه که بینی دو سه سرگردانرا رباعی شماره ۱۰: یا رب مکن از لطف پریشان ما را رباعی شماره ۱۱: گر بر در دیر می‌نشانی ما را رباعی شماره ۱۲: تا چند کشم غصهٔ هر ناکس را رباعی شماره ۱۳: پرسیدم ازو واسطهٔ هجران را رباعی شماره ۱۴: از زهد اگر مدد دهی ایمان را رباعی شماره ۱۵: تسبیح ملک را و صفا رضوان را رباعی شماره ۱۶: ای دوست دوا فرست بیماران را رباعی شماره ۱۷: دی شانه زد آن ماه خم گیسو را رباعی شماره ۱۸: در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا رباعی شماره ۱۹: تا درد رسید چشم خونخوار ترا رباعی شماره ۲۰: در دیده بجای خواب آبست مرا رباعی شماره ۲۱: آن رشته که قوت روانست مرا رباعی شماره ۲۲: یا رب ز کرم دری برویم بگشا رباعی شماره ۲۳: ای دلبر ما مباش بی دل بر ما رباعی شماره ۲۴: آن عشق که هست جزء لاینفک ما رباعی شماره ۲۵: ای کرده غمت غارت هوش دل ما رباعی شماره ۲۶: مستغرق نیل معصیت جامهٔ ما رباعی شماره ۲۷: مهمان تو خواهم آمدن جانانا رباعی شماره ۲۸: من دوش دعا کردم و باد آمینا ب رباعی شماره ۲۹: گه میگردم بر آتش هجر کباب رباعی شماره ۳۰: در رفع حجب کوش نه در جمع کتب رباعی شماره ۳۱: بر تافت عنان صبوری از جان خراب رباعی شماره ۳۲: کارم همه ناله و خروشست امشب رباعی شماره ۳۳: از چرخ فلک گردش یکسان مطلب رباعی شماره ۳۴: بیطاعت حق بهشت و رضوان مطلب رباعی شماره ۳۵: ای ذات و صفات تو مبرا زعیوب رباعی شماره ۳۶: ای آینه حسن تو در صورت زیب ت رباعی شماره ۳۷: تا زلف تو شاه گشت و رخسار تو تخت رباعی شماره ۳۸: تا پای تو رنجه گشت و با درد بساخت رباعی شماره ۳۹: مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت رباعی شماره ۴۰: آنروز که آتش محبت افروخت رباعی شماره ۴۱: دیشب که دلم ز تاب هجران میسوخت رباعی شماره ۴۲: عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت رباعی شماره ۴۳: شیرین دهنی که از لبش جان میریخت رباعی شماره ۴۴: عشق آمد و خاک محنتم بر سر ریخت رباعی شماره ۴۵: میرفتم و خون دل براهم میریخت رباعی شماره ۴۶: از کفر سر زلف وی ایمان میریخت رباعی شماره ۴۷: از نخل ترش بار چو باران میریخت رباعی شماره ۴۸: ایدل چو فراقش رگ جان بگشودت رباعی شماره ۴۹: آن یار که عهد دوستداری بشکست رباعی شماره ۵۰: از بار گنه شد تن مسکینم پست رباعی شماره ۵۱: از کعبه رهیست تا به مقصد پیوست رباعی شماره ۵۲: تیری ز کمانخانه ابروی تو جست رباعی شماره ۵۳: چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست رباعی شماره ۵۴: دی طفلک خاک بیز غربال بدست رباعی شماره ۵۵: کردم توبه، شکستیش روز نخست رباعی شماره ۵۶: آزادی و عشق چون همی نامد راست رباعی شماره ۵۷: خیام تنت بخیمه میماند راست رباعی شماره ۵۸: هر چند بطاعت تو عصیان و خطاست رباعی شماره ۵۹: من بندهٔ عاصیم رضای تو کجاست رباعی شماره ۶۰: گر طالب راه حق شوی ره پیداست رباعی شماره ۶۱: غم عاشق سینهٔ بلا پرور ماست رباعی شماره ۶۲: ما کشتهٔ عشقیم و جهان مسلخ ماست رباعی شماره ۶۳: یا رب غم آنچه غیر تو در دل ماست رباعی شماره ۶۴: یاد تو شب و روز قرین دل ماست رباعی شماره ۶۵: گردون کمری ز عمر فرسودهٔ ماست رباعی شماره ۶۶: دوزخ شرری ز آتش سینهٔ ماست رباعی شماره ۶۷: عصیان خلایق ارچه صحرا صحراست رباعی شماره ۶۸: آن آتش سوزنده که عشقش لقبست رباعی شماره ۶۹: از ما همه عجز و نیستی مطلوبست رباعی شماره ۷۰: گویند دل آیینهٔ آیین عجبست رباعی شماره ۷۱: گر سبحهٔ صد دانه شماری خوبست رباعی شماره ۷۲: پیوسته ز من کشیده دامن دل تست رباعی شماره ۷۳: دل کیست که گویم از برای غم تست رباعی شماره ۷۴: ای دل غم عشق از برای من و تست رباعی شماره ۷۵: ناکامیم ای دوست ز خودکامی تست رباعی شماره ۷۶: اسرار ملک بین که بغول افتادست رباعی شماره ۷۷: ای حیدر شهسوار وقت مددست رباعی شماره ۷۸: عشقم که بهر رگم غمی پیوندست رباعی شماره ۷۹: نقاش رخت ز طعنها آسودست رباعی شماره ۸۰: در عالم اگر فلک اگر ماه و خورست رباعی شماره ۸۱: سوفسطایی که از خرد بی‌خبرست رباعی شماره ۸۲: پی در گاوست و گاو در کهسارست رباعی شماره ۸۳: ای برهمن آن عذار چون لاله پرست رباعی شماره ۸۴: آلودهٔ دنیا جگرش ریش ترست رباعی شماره ۸۵: یا رب سبب حیات حیوان بفرست رباعی شماره ۸۶: یا رب تو زمانه را دلیلی بفرست رباعی شماره ۸۷: ای خالق خلق رهنمایی بفرست رباعی شماره ۸۸: ما را بجز این جهان جهانی دگرست رباعی شماره ۸۹: سرمایهٔ عمر آدمی یک نفسست رباعی شماره ۹۰: گفتی که فلان ز یاد ما خاموشست رباعی شماره ۹۱: راه تو بهر روش که پویند خوشست رباعی شماره ۹۲: دل رفت بر کسیکه سیماش خوشست رباعی شماره ۹۳: دل بر سر عهد استوار خویشست رباعی شماره ۹۴: بر شکل بتان رهزن عشاق حقست رباعی شماره ۹۵: گریم زغم تو زار و گویی زرقست رباعی شماره ۹۶: گنجم چو گهر در دل گنجینه شکست رباعی شماره ۹۷: آنشب که مر از وصلت ای مه رنگست رباعی شماره ۹۸: دور از تو فضای دهر بر من تنگست رباعی شماره ۹۹: کردیم هر آن حیله که عقل آن دانست رباعی شماره ۱۰۰: نردیست جهان که بردنش باختنست رباعی شماره ۱۰۱: آواز در آمد بنگر یار منست رباعی شماره ۱۰۲: تا مهر ابوتراب دمساز منست رباعی شماره ۱۰۳: عشق تو بلای دل درویش منست رباعی شماره ۱۰۴: از گل طبقی نهاده کین روی منست رباعی شماره ۱۰۵: آنرا که فنا شیوه و فقر آیینست رباعی شماره ۱۰۶: دنیا بمثل چو کوزهٔ زرینست رباعی شماره ۱۰۷: دردیکه ز من جان بستاند اینست رباعی شماره ۱۰۸: ایزد که جهان به قبضهٔ قدرت اوست رباعی شماره ۱۰۹: چشمی دارم همه پر از دیدن دوست رباعی شماره ۱۱۰: دنیا به جوی وفا ندارد ای دوست رباعی شماره ۱۱۱: شب آمد و باز رفتم اندر غم دوست رباعی شماره ۱۱۲: عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست رباعی شماره ۱۱۳: غازی بره شهادت اندر تک و پوست رباعی شماره ۱۱۴: هر چند که آدمی ملک سیرت و خوست رباعی شماره ۱۱۵: آنرا که حلال زادگی عادت و خوست رباعی شماره ۱۱۶: عالم به خروش لااله الا هوست رباعی شماره ۱۱۷: عنبر زلفی که ماه در چنبر اوست رباعی شماره ۱۱۸: عقرب سر زلف یار و مه پیکر اوست رباعی شماره ۱۱۹: زان میخوردم که روح پیمانهٔ اوست رباعی شماره ۱۲۰: آن مه که وفا و حسن سرمایهٔ اوست رباعی شماره ۱۲۱: بر ما در وصل بسته میدارد دوست رباعی شماره ۱۲۲: ما دل به غم تو بسته داریم ای دوست رباعی شماره ۱۲۳: ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست رباعی شماره ۱۲۴: ای خواجه ترا غم جمال ماهست رباعی شماره ۱۲۵: عارف که ز سر معرفت آگاهست رباعی شماره ۱۲۶: در کار کس ار قرار میباید هست رباعی شماره ۱۲۷: تا در نرسد وعدهٔ هر کار که هست رباعی شماره ۱۲۸: در درد شکی نیست که درمانی هست رباعی شماره ۱۲۹: با دل گفتم که ای دل احوال تو چیست رباعی شماره ۱۳۰: پرسید ز من کسیکه معشوق تو کیست رباعی شماره ۱۳۱: جسمم همه اشک گشت و چشمم بگریست رباعی شماره ۱۳۲: دیروز که چشم تو بمن در نگریست رباعی شماره ۱۳۳: عاشق نتواند که دمی بی غم زیست رباعی شماره ۱۳۴: گر مرده بوم بر آمده سالی بیست رباعی شماره ۱۳۵: می‌گفتم یار و می‌ندانستم کیست رباعی شماره ۱۳۶: ای دل همه خون شوی شکیبایی چیست رباعی شماره ۱۳۷: اندر همه دشت خاوران گر خاریست رباعی شماره ۱۳۸: در بحر یقین که در تحقیق بسیست رباعی شماره ۱۳۹: رنج مردم ز پیشی و از بیشیست رباعی شماره ۱۴۰: ما عاشق و عهد جان ما مشتاقیست رباعی شماره ۱۴۱: گاهی چو ملایکم سر بندگیست رباعی شماره ۱۴۲: چون حاصل عمر تو فریبی و دمیست رباعی شماره ۱۴۳: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست رباعی شماره ۱۴۴: در سینه کسی که راز پنهانش نیست رباعی شماره ۱۴۵: در کشور عشق جای آسایش نیست رباعی شماره ۱۴۶: افسوس که کس با خبر از دردم نیست رباعی شماره ۱۴۷: گفتار نکو دارم و کردارم نیست رباعی شماره ۱۴۸: هرگز المی چو فرقت جانان نیست رباعی شماره ۱۴۹: در هجرانم قرار میباید و نیست رباعی شماره ۱۵۰: گر کار تو نیکست به تدبیر تو نیست رباعی شماره ۱۵۱: از درد نشان مده که در جان تو نیست رباعی شماره ۱۵۲: جانا به زمین خاوران خاری نیست رباعی شماره ۱۵۳: اندر همه دشت خاوران سنگی نیست رباعی شماره ۱۵۴: سر تا سر دشت خاوران سنگی نیست رباعی شماره ۱۵۵: کبریست درین وهم که پنهانی نیست رباعی شماره ۱۵۶: دایم نه لوای عشرت افراشتنیست رباعی شماره ۱۵۷: ای دیده نظر کن اگرت بیناییست رباعی شماره ۱۵۸: سیمابی شد هوا و زنگاری دشت رباعی شماره ۱۵۹: آنرا که قضا ز خیل عشاق نوشت رباعی شماره ۱۶۰: هان تا تو نبندی به مراعاتش پشت رباعی شماره ۱۶۱: از اهل زمانه عار میباید داشت رباعی شماره ۱۶۲: روزم به غم جهان فرسوده گذشت رباعی شماره ۱۶۳: افسوس که ایام جوانی بگذشت رباعی شماره ۱۶۴: سر سخن دوست نمی‌یارم گفت رباعی شماره ۱۶۵: دل گر چه درین بادیه بسیار شتافت رباعی شماره ۱۶۶: آسان آسان ز خود امان نتوان یافت رباعی شماره ۱۶۷: آن دل که تو دیده‌ای زغم خون شد و رفت رباعی شماره ۱۶۸: از باد صبا دلم چو بوی تو گرفت رباعی شماره ۱۶۹: دل عادت و خوی جنگجوی تو گرفت رباعی شماره ۱۷۰: آنی که ز جانم آرزوی تو نرفت رباعی شماره ۱۷۱: یار آمد و گفت خسته میدار دلت رباعی شماره ۱۷۲: علمی نه که از زمرهٔ انسان نهمت رباعی شماره ۱۷۳: صد شکر که گلشن صفا گشت تنت رباعی شماره ۱۷۴: دی زلف عبیر بیز عنبر سایت رباعی شماره ۱۷۵: ای قبلهٔ هر که مقبل آمد کویت رباعی شماره ۱۷۶: ای مقصد خورشید پرستان رویت رباعی شماره ۱۷۷: زنار پرست زلف عنبر بویت چ رباعی شماره ۱۷۸: گفتم چشمت گفت که بر مست مپیچ رباعی شماره ۱۷۹: گر درویشی مکن تصرف در هیچ رباعی شماره ۱۸۰: ای در تو عیانها و نهانها همه هیچ رباعی شماره ۱۸۱: ای با رخت انوار مه و خور همه هیچ ح رباعی شماره ۱۸۲: حمدا لک رب نجنی منک فلاح رباعی شماره ۱۸۳: رخساره‌ات تازه گل گلشن روح د رباعی شماره ۱۸۴: بی شک الفست احد، ازو جوی مدد رباعی شماره ۱۸۵: گر درد کند پای تو ای حور نژاد رباعی شماره ۱۸۶: در سلسلهٔ عشق تو جان خواهم داد رباعی شماره ۱۸۷: هر راحت و لذتی که خلاق نهاد رباعی شماره ۱۸۸: در وصل زاندیشهٔ دوری فریاد رباعی شماره ۱۸۹: با کوی تو هر کرا سر و کار افتد رباعی شماره ۱۹۰: گر عشق دل مرا خریدار افتد رباعی شماره ۱۹۱: با علم اگر عمل برابر گردد رباعی شماره ۱۹۲: آن را که حدیث عشق در دل گردد رباعی شماره ۱۹۳: ما را نبود دلی که خرم گردد رباعی شماره ۱۹۴: دل از نظر تو جاودانی گردد رباعی شماره ۱۹۵: ای صافی دعوی ترا معنی درد رباعی شماره ۱۹۶: دردا که درین زمانهٔ پر غم و درد رباعی شماره ۱۹۷: فردا که به محشر اندر آید زن و مرد رباعی شماره ۱۹۸: دل صافی کن که حق به دل می‌نگرد رباعی شماره ۱۹۹: گویند که محتسب گمانی ببرد رباعی شماره ۲۰۰: من زنده و کس بر آستانت گذرد رباعی شماره ۲۰۱: از چهرهٔ عاشقانه‌ام زر بارد رباعی شماره ۲۰۲: از دفتر عشق هر که فردی دارد رباعی شماره ۲۰۳: طالع سر عافیت فروشی دارد رباعی شماره ۲۰۴: دل وقت سماع بوی دلدار برد رباعی شماره ۲۰۵: گل از تو چراغ حسن در گلشن برد رباعی شماره ۲۰۶: شادم بدمی کز آرزویت گذرد رباعی شماره ۲۰۷: گر پنهان کرد عیب و گر پیدا کرد رباعی شماره ۲۰۸: گفتار دراز مختصر باید کرد رباعی شماره ۲۰۹: دردا که همه روی به ره باید کرد رباعی شماره ۲۱۰: قدت قدم زبار محنت خم کرد رباعی شماره ۲۱۱: من بی تو دمی قرار نتوانم کرد رباعی شماره ۲۱۲: از واقعه‌ای ترا خبر خواهم کرد رباعی شماره ۲۱۳: آن دشمن دوست بود دیدی که چه کرد رباعی شماره ۲۱۴: جمعیت خلق را رها خواهی کرد رباعی شماره ۲۱۵: خرم دل آنکه از ستم آه نکرد رباعی شماره ۲۱۶: عاشق چو شوی تیغ به سر باید خورد رباعی شماره ۲۱۷: عارف بچنین روز کناری گیرد رباعی شماره ۲۱۸: من صرفه برم که بر صفم اعدا زد رباعی شماره ۲۱۹: حورا به نظارهٔ نگارم صف زد رباعی شماره ۲۲۰: گر غره به عمری به تبی برخیزد رباعی شماره ۲۲۱: خواهی که ترا دولت ابرار رسد رباعی شماره ۲۲۲: این گیدی گبر از کجا پیدا شد رباعی شماره ۲۲۳: دلخسته و سینه چاک می‌باید شد رباعی شماره ۲۲۴: از شبنم عشق خاک آدم گل شد رباعی شماره ۲۲۵: تا ولولهٔ عشق تو در گوشم شد رباعی شماره ۲۲۶: انواع خطا گر چه خدا می‌بخشد رباعی شماره ۲۲۷: از لطف تو هیچ بنده نومید نشد رباعی شماره ۲۲۸: صوفی به سماع دست از آن افشاند رباعی شماره ۲۲۹: کی حال فتاده هرزه گردی داند رباعی شماره ۲۳۰: این عمر به ابر نوبهاران ماند رباعی شماره ۲۳۱: اسرار وجود خام و ناپخته بماند رباعی شماره ۲۳۲: چرخ و مه و مهر در تمنای تواند رباعی شماره ۲۳۳: آنها که ز معبود خبر یافته‌اند رباعی شماره ۲۳۴: زان پیش که طاق چرخ اعلا زده‌اند رباعی شماره ۲۳۵: آن روز که نور بر ثریا بستند رباعی شماره ۲۳۶: آنروز که نقش کوه و هامون بستند رباعی شماره ۲۳۷: قومی ز خیال در غرور افتادند رباعی شماره ۲۳۸: در تکیه قلندران چو بنگم دادند رباعی شماره ۲۳۹: هوشم نه موافقان و خویشان بردند رباعی شماره ۲۴۰: در دیر شدم ماحضری آوردند رباعی شماره ۲۴۱: سبزی بهشت و نوبهار از تو برند رباعی شماره ۲۴۲: مردان خدا ز خاکدان دگرند رباعی شماره ۲۴۳: یارم همه نیش بر سر نیش زند رباعی شماره ۲۴۴: آن کس که به کوه ظلم خرگاه زند رباعی شماره ۲۴۵: خوبان همه صید صبح خیزان باشند رباعی شماره ۲۴۶: در مدرسه اسباب عمل می‌بخشند رباعی شماره ۲۴۷: عاشق همه دم فکر غم دوست کند رباعی شماره ۲۴۸: نقاش اگر ز موی پرگار کند رباعی شماره ۲۴۹: با شیر و پلنگ هر که آمیز کند رباعی شماره ۲۵۰: خواهی که خدا کار نکو با تو کند رباعی شماره ۲۵۱: زان خوبتری که کس خیال تو کند رباعی شماره ۲۵۲: عاشق که تواضع ننماید چه کند رباعی شماره ۲۵۳: دل گر ره عشق او نپوید چه کند رباعی شماره ۲۵۴: نی دیده بود که جستجویش نکند رباعی شماره ۲۵۵: در چنگ غم تو دل سرودی نکند رباعی شماره ۲۵۶: ای باد ! به خاک مصطفایت سوگند رباعی شماره ۲۵۷: درویشانند هر چه هست ایشانند رباعی شماره ۲۵۸: گر عدل کنی بر جهانت خوانند رباعی شماره ۲۵۹: گه زاهد تسبیح به دستم خوانند رباعی شماره ۲۶۰: شب خیز که عاشقان به شب راز کنند رباعی شماره ۲۶۱: مردان رهش میل به هستی نکنند رباعی شماره ۲۶۲: خلقان تو ای جلال گوناگونند رباعی شماره ۲۶۳: مردان تو دل به مهر گردون ننهند رباعی شماره ۲۶۴: دشمن چو به ما درنگرد بد بیند رباعی شماره ۲۶۵: کامل ز یکی هنر ده و صد بیند رباعی شماره ۲۶۶: در عشق تو گاه بت پرستم گویند رباعی شماره ۲۶۷: اول رخ خود به ما نبایست نمود رباعی شماره ۲۶۸: اول که مرا عشق نگارم بربود رباعی شماره ۲۶۹: رفتم به کلیسیای ترسا و یهود رباعی شماره ۲۷۰: ز اول ره عشق تو مرا سهل نمود رباعی شماره ۲۷۱: آنروز که بنده آوریدی به وجود رباعی شماره ۲۷۲: فردا که زوال شش جهت خواهد بود رباعی شماره ۲۷۳: گر ملک تو شام و گر یمن خواهد بود رباعی شماره ۲۷۴: گویند به حشر گفتگو خواهد بود رباعی شماره ۲۷۵: عاشق که غمش بر همه کس ظاهر بود رباعی شماره ۲۷۶: آن کس که زروی علم و دین اهل بود رباعی شماره ۲۷۷: زان ناله که در بستر غم دوشم بود رباعی شماره ۲۷۸: هر چند که جان عارف آگاه بود رباعی شماره ۲۷۹: دوشم به طرب بود نه دلتنگی بود رباعی شماره ۲۸۰: بخشای بر آنکه جز تو یارش نبود رباعی شماره ۲۸۱: آن وقت که این انجم و افلاک نبود رباعی شماره ۲۸۲: جایی که تو باشی اثر غم نبود رباعی شماره ۲۸۳: عاشق به یقین دان که مسلمان نبود رباعی شماره ۲۸۴: نه کس که زجور دهر افسرده نبود رباعی شماره ۲۸۵: چندانکه به کوی سلمه تارست و پود رباعی شماره ۲۸۶: هر کو ز در عمر درآید برود رباعی شماره ۲۸۷: عاشق که غم جان خرابش نرود رباعی شماره ۲۸۸: در دل چو کجیست روی بر خاک چه سود رباعی شماره ۲۸۹: در دل همه شرک و روی بر خاک چه سود رباعی شماره ۲۹۰: روزی که چراغ عمر خاموش شود رباعی شماره ۲۹۱: گر دشمن مردان همگی حرق شود رباعی شماره ۲۹۲: گفتی که شب آیم ارچه بیگاه شود رباعی شماره ۲۹۳: یا رب برهانیم ز حرمان چه شود رباعی شماره ۲۹۴: آن رشته که بر لعل لبت سوده شود رباعی شماره ۲۹۵: روزی که جمال دلبرم دیده شود رباعی شماره ۲۹۶: تا مرد به تیغ عشق بی سر نشود رباعی شماره ۲۹۷: تا دل ز علایق جهان حر نشود رباعی شماره ۲۹۸: هرگز دلم از یاد تو غافل نشود رباعی شماره ۲۹۹: تا مدرسه و مناره ویران نشود رباعی شماره ۳۰۰: یک ذره زحد خویش بیرون نشود رباعی شماره ۳۰۱: دلبر دل خسته رایگان می‌خواهد رباعی شماره ۳۰۲: ار کشتن من دو چشم مستت خواهد رباعی شماره ۳۰۳: دل وصل تو ای مهر گسل می‌خواهد رباعی شماره ۳۰۴: یک نیم رخت الست منکم ببعید رباعی شماره ۳۰۵: آورد صبا گلی ز گلزار امید رباعی شماره ۳۰۶: گوشم چو حدیث درد چشم تو شنید رباعی شماره ۳۰۷: هر چند که دیده روی خوب تو ندید رباعی شماره ۳۰۸: معشوقهٔ خانگی به کاری ناید رباعی شماره ۳۰۹: یاد تو کنم دلم به فریاد آید رباعی شماره ۳۱۰: در باغ روم کوی توام یاد آید رباعی شماره ۳۱۱: پیریم ولی چو عشق را ساز آید رباعی شماره ۳۱۲: در دوزخم ار زلف تو در چنگ آید رباعی شماره ۳۱۳: ای خواجه ز فکر گور غم می‌باید رباعی شماره ۳۱۴: چشمی به سحاب همنشین می‌باید رباعی شماره ۳۱۵: ای عشق به درد تو سری می‌باید رباعی شماره ۳۱۶: آسان گل باغ مدعا نتوان چید رباعی شماره ۳۱۷: جانم به لب از لعل خموش تو رسید رباعی شماره ۳۱۸: گلزار وفا ز خار من می‌روید ر رباعی شماره ۳۱۹: یا رب بدو نور دیدهٔ پیغمبر رباعی شماره ۳۲۰: تا چند حدیث قامت و زلف نگار رباعی شماره ۳۲۱: چشمم که نداشت تاب نظارهٔ یار رباعی شماره ۳۲۲: سر رشته دولت ای برادر به کف آر رباعی شماره ۳۲۳: هر در که ز بحر اشکم افتد به کنار رباعی شماره ۳۲۴: یا رب بگشا گره ز کار من زار رباعی شماره ۳۲۵: بستان رخ تو گلستان آرد بار رباعی شماره ۳۲۶: گفتم: چشمم، گفت: براهش میدار رباعی شماره ۳۲۷: یا رب در دل به غیر خود جا مگذار رباعی شماره ۳۲۸: ناقوس نواز گر ز من دارد عار رباعی شماره ۳۲۹: با یار موافق آشنایی خوشتر رباعی شماره ۳۳۰: یا رب به کرم بر من درویش نگر رباعی شماره ۳۳۱: لذات جهان چشیده باشی همه عمر رباعی شماره ۳۳۲: امروز منم به زور بازو مغرور رباعی شماره ۳۳۳: ای پشت تو گرم کرده سنجاب و سمور رباعی شماره ۳۳۴: ای در طلب تو عالمی در شر و شور رباعی شماره ۳۳۵: خورشید چو بر فلک زند رایت نور رباعی شماره ۳۳۶: گر دور فتادم از وصالت به ضرور رباعی شماره ۳۳۷: هر لقمه که بر خوان عوانست مخور رباعی شماره ۳۳۸: در بارگه جلالت ای عذر پذیر رباعی شماره ۳۳۹: در بزم تو ای شوخ منم زار و اسیر رباعی شماره ۳۴۰: شمشیر بود ابروی آن بدر منیر رباعی شماره ۳۴۱: مجنون و پریشان توام دستم گیر رباعی شماره ۳۴۲: ای فضل تو دستگیر من، دستم گیر رباعی شماره ۳۴۳: گفتم که: دلم، گفت: کبابی کم گیر رباعی شماره ۳۴۴: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر ز رباعی شماره ۳۴۵: تا روی ترا بدیدم ای شمع تراز رباعی شماره ۳۴۶: در خدمت تو چو صرف شد عمر دراز رباعی شماره ۳۴۷: در هر سحری با تو همی گویم راز رباعی شماره ۳۴۸: من بودم دوش و آن بت بنده نواز رباعی شماره ۳۴۹: ای سر تو در سینه هر محرم راز رباعی شماره ۳۵۰: گر چشم تو در مقام ناز آید باز رباعی شماره ۳۵۱: دل جز ره عشق تو نپوید هرگز رباعی شماره ۳۵۲: دانی که مرا یار چه گفتست امروز رباعی شماره ۳۵۳: جهدی بکن ار پند پذیری دو سه روز رباعی شماره ۳۵۴: دل خسته و جان فگار و مژگان خونریز س رباعی شماره ۳۵۵: الله، به فریاد من بی کس رس رباعی شماره ۳۵۶: ای جملهٔ بی کسان عالم را کس رباعی شماره ۳۵۷: نوروز شد و جهان برآورد نفس رباعی شماره ۳۵۸: دارم دلکی غمین بیامرز و مپرس رباعی شماره ۳۵۹: در دل دردیست از تو پنهان که مپرس رباعی شماره ۳۶۰: ای شوق تو در مذاق چندانکه مپرس رباعی شماره ۳۶۱: شاها ز دعای مرد آگاه بترس رباعی شماره ۳۶۲: اندر صف دوستان ما باش و مترس رباعی شماره ۳۶۳: ای آینهٔ ذات تو ذات همه کس رباعی شماره ۳۶۴: ای واقف اسرار ضیمر همه کس ش رباعی شماره ۳۶۵: تا در نزنی به هرچه داری آتش رباعی شماره ۳۶۶: چون ذات تو منفی بود ای صاحب هش رباعی شماره ۳۶۷: چون تیشه مباش و جمله بر خود متراش رباعی شماره ۳۶۸: در میدان آ با سپر و ترکش باش رباعی شماره ۳۶۹: گر قرب خدا میطلبی دلجو باش رباعی شماره ۳۷۰: شاهی‌طلبی برو گدای همه باش رباعی شماره ۳۷۱: چون شب برسد ز صبح خیزان میباش رباعی شماره ۳۷۲: از قد بلند یار و زلف پستش رباعی شماره ۳۷۳: دل جای تو شد و گر نه پر خون کنمش رباعی شماره ۳۷۴: سودای توام در جنون می زد دوش رباعی شماره ۳۷۵: دارم گنهان ز قطره باران بیش رباعی شماره ۳۷۶: در خانه خود نشسته بودم دلریش رباعی شماره ۳۷۷: شوخی که به دیده بود دایم جایش رباعی شماره ۳۷۸: آتش بدو دست خویش بر خرمن خویش ض رباعی شماره ۳۷۹: پیوسته مرا ز خالق جسم و عرض ط رباعی شماره ۳۸۰: ای بر سر حرف این و آن نازده خط ع رباعی شماره ۳۸۱: گشتی به وقوف بر مواقف قانع ق رباعی شماره ۳۸۲: کی باشد و کی لباس هستی شده شق رباعی شماره ۳۸۳: دل کرد بسی نگاه در دفتر عشق رباعی شماره ۳۸۴: بر عود دلم نواخت یک زمزمه عشق رباعی شماره ۳۸۵: ما را شده‌است دین و آیین همه عشق ک رباعی شماره ۳۸۶: خلقان همه بر درگهت ای خالق پاک رباعی شماره ۳۸۷: دامان غنای عشق پاک آمد پاک رباعی شماره ۳۸۸: گر فضل کنی ندارم از عالم باک رباعی شماره ۳۸۹: یا من بک حاجتی و روحی بیدیک گ رباعی شماره ۳۹۰: بر چهره ندارم زمسلمانی رنگ رباعی شماره ۳۹۱: تا شیر بدم شکار من بود پلنگ رباعی شماره ۳۹۲: در عشق تو ای نگار پر کینه و جنگ رباعی شماره ۳۹۳: دستی که زدی به ناز در زلف تو چنگ ل رباعی شماره ۳۹۴: پرسید کسی منزل آن مهر گسل رباعی شماره ۳۹۵: درماند کسی که بست در خوبان دل رباعی شماره ۳۹۶: شیدای ترا روح مقدس منزل رباعی شماره ۳۹۷: ای عهد تو عهد دوستان سر پل رباعی شماره ۳۹۸: در باغ کجا روم که نالد بلبل رباعی شماره ۳۹۹: هر نعت که از قبیل خیرست و کمال رباعی شماره ۴۰۰: ای چارده ساله مه که در حسن و جمال رباعی شماره ۴۰۱: می‌رست زدشت خاوران لالهٔ آل رباعی شماره ۴۰۲: یا رب به علی بن ابی طالب و آل رباعی شماره ۴۰۳: گر با غم عشق سازگار آید دل رباعی شماره ۴۰۴: هر جا که وجود کرده سیرست ای دل رباعی شماره ۴۰۵: چندت گفتم که دیده بردوز ای دل رباعی شماره ۴۰۶: در عشق چه به ز بردباری ای دل رباعی شماره ۴۰۷: با خود در وصل تو گشودن مشکل رباعی شماره ۴۰۸: با اهل زمانه آشنایی مشکل م رباعی شماره ۴۰۹: بر لوح عدم لوایح نور قدم رباعی شماره ۴۱۰: گر پاره کنی مرا ز سر تا به قدم رباعی شماره ۴۱۱: من دانگی و نیم داشتم حبهٔ کم رباعی شماره ۴۱۲: از گردش افلاک و نفاق انجم رباعی شماره ۴۱۳: هم در ره معرفت بسی تاخته‌ام رباعی شماره ۴۱۴: حک کردنی است آنچه بنگاشته‌ام رباعی شماره ۴۱۵: بستم دم مار و دم عقرب بستم رباعی شماره ۴۱۶: گر من گنه جمله جهان کردستم رباعی شماره ۴۱۷: تب را شبخون زدم در آتش کشتم رباعی شماره ۴۱۸: دیریست که تیر فقر را آماجم رباعی شماره ۴۱۹: رنجورم و در دل از تو دارم صد غم رباعی شماره ۴۲۰: هر چند به صورت از تو دور افتادم رباعی شماره ۴۲۱: دی بر سر گور ذله غارت گردم رباعی شماره ۴۲۲: یا رب من اگر گناه بی حد کردم رباعی شماره ۴۲۳: تا چند به گرد سر ایمان گردم رباعی شماره ۴۲۴: عودم چو نبود چوب بید آوردم رباعی شماره ۴۲۵: اندوه تو از دل حزین می‌دزدم رباعی شماره ۴۲۶: گر خاک تویی خاک ترا خاک شدم رباعی شماره ۴۲۷: اندر طلب یار چو مردانه شدم رباعی شماره ۴۲۸: آنان که به نام نیک می‌خوانندم رباعی شماره ۴۲۹: چونان شده‌ام که دید نتوانندم رباعی شماره ۴۳۰: گر خلق چنانکه من منم دانندم رباعی شماره ۴۳۱: آن دم که حدیث عاشقی بشنودم رباعی شماره ۴۳۲: عمری به هوس باد هوی پیمودم رباعی شماره ۴۳۳: من از تو جدا نبوده‌ام تا بودم رباعی شماره ۴۳۴: هرگز نبود شکست کس مقصودم رباعی شماره ۴۳۵: در وصل تو پیوسته به گلشن بودم رباعی شماره ۴۳۶: در کوی تو من سوخته دامن بودم رباعی شماره ۴۳۷: یک چند دویدم و قدم فرسودم رباعی شماره ۴۳۸: ز آمیزش جان و تن تویی مقصودم رباعی شماره ۴۳۹: در خواب جمال یار خود میدیدم رباعی شماره ۴۴۰: روزی ز پی گلاب می‌گردیدم رباعی شماره ۴۴۱: دیشب که بکوی یار می‌گردیدم رباعی شماره ۴۴۲: گر در سفرم تویی رفیق سفرم رباعی شماره ۴۴۳: از هجر تو ای نگار اندر نارم رباعی شماره ۴۴۴: گر دست تضرع به دعا بردارم رباعی شماره ۴۴۵: یا رب چو به وحدتت یقین می‌دارم رباعی شماره ۴۴۶: از خاک درت رخت اقامت نبرم رباعی شماره ۴۴۷: آزرده ترم گر چه کم آزار ترم رباعی شماره ۴۴۸: جهدی بکنم که دل زجان برگیرم رباعی شماره ۴۴۹: ساقی اگرم می ندهی می‌میرم رباعی شماره ۴۵۰: نه از سر کار با خلل می‌ترسم رباعی شماره ۴۵۱: تا ظن نبری کز آن جهان می‌ترسم رباعی شماره ۴۵۲: مشهود و خفی چو گنج دقیانوسم رباعی شماره ۴۵۳: عیبم مکن ای خواجه اگر می نوشم رباعی شماره ۴۵۴: یا رب ز گناه زشت خود منفعلم رباعی شماره ۴۵۵: یک روز بیوفتی تو در میدانم رباعی شماره ۴۵۶: از جملهٔ دردهای بی درمانم رباعی شماره ۴۵۷: زان دم که قرین محنت وافغانم رباعی شماره ۴۵۸: بی‌مهری آن بهانه‌جو می‌دانم رباعی شماره ۴۵۹: رویت بینم چو چشم را باز کنم رباعی شماره ۴۶۰: عشق تو ز خاص و عام پنهان چه کنم رباعی شماره ۴۶۱: بی روی تو رای استقامت نکنم رباعی شماره ۴۶۲: از بیم رقیب طوف کویت نکنم رباعی شماره ۴۶۳: با چشم تو یاد نرگس‌تر نکنم رباعی شماره ۴۶۴: با درد تو اندیشهٔ درمان نکنم رباعی شماره ۴۶۵: یادت کنم ار شاد و اگر غمگینم رباعی شماره ۴۶۶: آن بخت ندارم که به کامت بینم رباعی شماره ۴۶۷: تا بردی ازین دیار تشریف قدوم رباعی شماره ۴۶۸: غمناکم و از کوی تو با غم نروم رباعی شماره ۴۶۹: هر چند گهی زعشق بیگانه شوم رباعی شماره ۴۷۰: یا رب تو چنان کن که پریشان نشوم رباعی شماره ۴۷۱: هیهات که باز بوی می می‌شنوم رباعی شماره ۴۷۲: دانی که چها چها چها میخواهم رباعی شماره ۴۷۳: ای دوست طواف خانه‌ات می‌خواهم رباعی شماره ۴۷۴: نی باغ به بستان نه چمن می‌خواهم رباعی شماره ۴۷۵: سرمایهٔ غم ز دست آسان ندهم رباعی شماره ۴۷۶: در کوی تو سر در سر خنجر بنهم رباعی شماره ۴۷۷: دارم ز خدا خواهش جنات نعیم رباعی شماره ۴۷۸: دی تازه گلی ز گلشن آورد نسیم رباعی شماره ۴۷۹: ما بین دو عین یار از نون تا میم رباعی شماره ۴۸۰: با یاد تو با دیدهٔ تر می‌آیم رباعی شماره ۴۸۱: چون دایره ما ز پوست پوشان توایم رباعی شماره ۴۸۲: هر چند زکار خود خبردار نه‌ایم رباعی شماره ۴۸۳: افسوس که ما عاقبت اندیش نه‌ایم رباعی شماره ۴۸۴: مادر ره سودای تو منزل کردیم رباعی شماره ۴۸۵: هر چند که دل به وصل شادان کردیم رباعی شماره ۴۸۶: ما طی بساط ملک هستی کردیم رباعی شماره ۴۸۷: جانا من و تو نمونهٔ پرگاریم رباعی شماره ۴۸۸: ما با می و مستی سر تقوی داریم رباعی شماره ۴۸۹: شمعم که همه نهان فرو می‌گریم رباعی شماره ۴۹۰: ما جز به غم عشق تو سر نفرازیم رباعی شماره ۴۹۱: در مصطبها درد کشان ما باشیم رباعی شماره ۴۹۲: یک جو غم ایام ندار�

در کوی تو سر در سر خنجر بنهم از بیم رقیب طوف کویت نکنم با چشم تو یاد نرگس‌تر نکنم

tooran سه‌شنبه 17 فروردین 1395 ساعت 22:57

0 نظر

ابوسعید ابوالخیر1395

ابوسعید ابوالخیر

ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر احمد بن محمد بن ابراهیم (۳۵۷-۴۴۰ق) معروف به شیخ ابوسعید ابوالخیر عارف و شاعر نامدار ایرانی قرن چهارم و پنجم است. ابوسعید در اول محرم ۳۵۷ در روستای میهنه از توابع ابیورد دیده به جهان گشود و در شب جمعه چهارم شعبان ۴۴۰ در زادگاهش دیده از جهان فرو بست. او سالها در مرو و سرخس فقه و حدیث آموخت تا در یک حادثهٔ مهم در زندگی اش درس را رها کرده و به جمع صوفیان پیوست و به وادی عرفان روی آورد. شیخ ابوسعید پس از طی طریقت تصوف در نزد شیخ ابوالفضل سرخسی و ابوالعباس آملی به دیار اصلی خود (میهنه) بازگشت و هفت سال به ریاضت پرداخت و در سن ۴۰ سالگی به نیشابور رفت. در این سفرها بزرگان علمی و شرعی نیشابور با او به مخالفت برخاستند، اما چندی نگذشت که مخالفت به موافقت بدل شد و مخالفان وی تسلیم شدند.

از آثار او در این مجموعه:

ابیات پراکن ده رباعیات

گنجور جستجو بیاب ابوسعید ابو رباعیات بیات پراکنده ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر نیشابور

tooran سه‌شنبه 17 فروردین 1395 ساعت 22:52

0 نظر

بیدل دهلوی

میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی در سال ۱۰۵۴ هجری قمری در ساحل جنوبی رودخانهٔ «گنگ» در شهر عظیم‌آباد پتنه (هند) به دنیا آمد. وی اصلاً از ترکان جغتایی بود. بیدل در بیشتر علوم حکمی تبحر داشت و با طریقهٔ صوفیه نیز آشنا بود. او ابتدا «رمزی» تخلص می‌کرد تا این که بنا به گفتهٔ یکی از شاگردانش هنگام مطالعهٔ گلستان سعدی از مصراع «بیدل از بی نشان چه جوید باز» به وجد آمد و تخلص خود را به «بیدل» تغییر داد. علاوه بر دیوان اشعار، آثاری در نثر دارد که از آن جمله می‌توان به رقعات، نکات و چهار عنصر اشاره کرد. وی در تاریخ چهارم صفر ۱۱۳۳ هجری قمری در دهلی درگذشت.

آثار او در این مجموعه:

غزلیات

دیگر صفحات مربوط به بیدل در این پایگاه:

اوزان دیوان بیدل

غزلیات اوزان دیوان بیدل بیدل دهلوی

tooran سه‌شنبه 17 فروردین 1395 ساعت 22:43

0 نظر

گنجورسعدی1395

سعدی

مشرف الدین مصلح بن عبدالله شیرازی شاعر و نویسندهٔ بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. تخلص او "سعدی" است که از نام اتابک مظفرالدین سعد پسر ابوبکر پسر سعد پسر زنگی گرفته شده است. وی احتمالاً بین سالهای ۶۰۰ تا ۶۱۵ هجری قمری زاده شده است. در جوانی به مدرسهٔ نظامیهٔ بغداد رفت و به تحصیل ادب و تفسیر و فقه و کلام و حکمت پرداخت. سپس به شام و مراکش و حبشه و حجاز سفر کرد و پس از بازگشت به شیراز، به تألیف شاهکارهای خود دست یازید. وی در سال ۶۵۵ سعدی‌نامه یا بوستان را به نظم درآورد و در سال بعد (۶۵۶) گلستان را تألیف کرد. علاوه بر اینها قصاید، غزلیات، قطعات، ترجیع بند، رباعیات و مقالات و قصاید عربی نیز دارد که همه را در کلیات وی جمع کرده‌اند. وی بین سالهای ۶۹۰ تا ۶۹۴ هجری در شیراز درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد.

از سعدی آثار زیر از طریق این پایگاه در دسترس قرار گرفته است:

دیگر صفحات مربوط به سعدی در این پایگاه:

اوزان اشعار سعدی

استقبالهای حافظ از سعدی

استقبالهای سلمان ساوجی از سعدی

استقبالهای سیف فرغانی از سعدی

استقبالهای خواجوی کرمانی از سعدی

استقبالهای اوحدی از سعدی